door Betty Koppelman
Zoals Hergé vooral in de begintijd zelf thuis bleef en Kuifje de wijde wereld in stuurde, zo voel ik me nu ook een beetje, nu mijn dochter in Zuid-Korea op vakantie is en me foto’s stuurt van haar avonturen, plus van de kuifjewinkel in Seoul.
Behalve het simpele feit dat ik absoluut niet kan tekenen, is een groot verschil met Hergé dat ik haar niet hoef te sturen, maar dat zij geheel uit vrije wil erop uit trekt. Dank zij het tijdsverschil appte ze me vanochtend in alle vroegte dat ze bijna bij genoemde winkel was, om me daarna een stoot foto’s te sturen van de gehele inboedel van de zaak. Zo kon ik bekijken of er nog iets van mijn gading bij was.
Helaas geven mijn kinderen weinig tot niets om Kuifje, dus heeft zij geen idee wat ik precies wel en niet heb. Vandaar de truc met de foto’s.
Bovendien ben ik meer een verzamelaar van mooie stukken merchandise dan van boeken in alle mogelijke talen die ik toch niet beheers. Ik weet niet hoe het met u is, maar mijn Koreaans is niet om over naar huis te schrijven. Omdat ze natuurlijk met een afgewogen hoeveelheid bagage op stap zijn, wil ik ze niet opknappen met het verzoek om de serie albums in genoemde taal voor mij in hun koffers erbij te proppen.
Soms krijg ik wel eens het gevoel dat het binnen het Hergé Genootschap not done is om de figuren, de merchandise die Tintinimaginatio, voorheen Moulinsart, (TEFKAM, zoals JA Boer dit bedrijf zo treffend samenvat), op de markt brengt aan te schaffen, laat staan er een verzameling van aan te leggen. Dat is in het licht van de geschiedenis heel begrijpelijk. Ik zie best in dat ik zo de zakken vul, de pot spek van de, zeg maar, wat minder geliefde Rodwell. Toch doe ik het. Dat moet dan maar. Ik kan niet tekenen, maar geniet wel enorm van hoe mooi de diverse figuren gemaakt zijn. Ik zie in mijn vitrinekasten de verhalen tot leven komen. Mijn dochter heeft dus het verzoek meegekregen rond te kijken naar voorwerpjes die ik nog graag aan mijn verzameling zou toevoegen, die hier in de omgeving niet te vinden zijn. Het kan natuurlijk niet te groot wezen, want het moet wel zo in hun bagage passen, dat ze ook hun garderobe nog mee terug naar huis kunnen nemen.
Met mijn duffe, slaperige kop bekijk ik de foto’s, blaas ze op en zie dan achter in de kast met vliegtuigjes vierkante vliegtuigkaarten, die ik niet heb.
Wel heb ik de kaartenserie met de treinen, die ik her en der in mijn kasten heb staan ter illustratie van de verhalen, maar nog niet die van de vliegtuigen. Ik app naar haar: “Ben je daar nog?” –“Een straat verder. Zie je nog wat?” En jawel, ze gaat terug, vindt het gevraagde setje en toont me beide kanten van het pakje:
De treinen hebben ze ook nog, maar die heb ik dus al.
Na het ontbijt bedenk ik dat het leuk is dit te delen met de Jubileumcommissie van het Genootschap en zet in de app een korte mededeling en de foto van de buitenkant van de winkel en die van de boekenkast:
Men reageert enthousiast. Na een paar uur merkt Dick Addens op: “Daar zie ik toch echt De zeven kristallen bollen staan, ja in het Nederlands 🙃” Waarachtig! Hij heeft gelijk! En de Alfakunst! Ik meld het mijn dochter en dan ziet zij het ook. Ook vertel ik haar dat er gevraagd werd hoeveel albums ze voor me meeneemt. Ze reageert: “Haha dan moet ik even een handbagagekoffertje gaan regelen”. Het pakje met de kaarten plus nog een verrassing die ze voor me gekocht heeft, passen wel in hun bagage. Volgende week gaan ze ook nog naar Japan. Het adres van de Tintinshop daar had ze al opgezocht. Dus misschien: wordt vervolgd.