door Betty Koppelman
Het vergt meer tijd dan mijn bedoeling was, om een stuk te schrijven over onze bijzonder geslaagde vijfdaagse uitstap naar Zwitserland, begin oktober. Er zijn diverse oorzaken, waarbij de veelheid aan foto’s er een was, maar ook de enthousiaste voorstellen voor mijn schrijfsel en verwachtingen ervan van de reisgenoten spelen daarbij een rol. Voorzichtig leek het op een writer’s block. Nu ben ik weer volop aan de gang, er is weer hoop. Intussen geef ik alvast een klein voorproefje van wat wij daar zoal aan het doen waren.
Behalve dat ik, in de tijd dat Germaine daar zat, zo ongeveer geboren werd, is er niet heel veel veranderd hier bij de fontein in Nyon. Germaine zit voor het café en inmiddels is het achter mij een restaurant geworden. Of Maître Jacques hier na al die jaren nog steeds de scepter zwaait, durf ik te betwijfelen. Hoewel het nu andere lamellen zijn die in de Louvre-luiken kapot zijn, ziet het er minstens zo krakkemikkig uit als toen Hergé de foto maakte. Ook vind ik het wel wat kaal, zo zonder de bloemen waar Germaine net een uitgebloeide lijkt weg te plukken. Voor mij valt er niets te plukken.
Dit is dezelfde fontein, waar Kuifje, Haddock en Bobbie met de paraplu zo achteloos langslopen. Wij zien hier op de tekening, net als bij Germaine, volop groen rond de fontein, maar onze fotograaf kan er niet bij fotograferen wat er niet is. Ook Bobbie schitterde nu door afwezigheid. Jan Joost heeft zijn plaatjes zorgvuldig geënsceneerd; Thomas figureert hier weer gewillig als Haddock, zoals hij vorig jaar deed op weg naar kasteel Molensloot in Cheverny; deze keer met Hanneke als Kuifje aan zijn zijde. De fontein heeft volop onze aandacht gekregen.