door Betty Koppelman
Op vrijdag 20 december 2024, de laatste dag van de voorstelling van “Kuifje, het immersieve avontuur” reist een behoorlijke delegatie van het Hergé Genootschap naar Amsterdam. Om 18.30 zullen we verzamelen bij de Fabriek; tussen 18.45-19.45 is de happening en om 20.00 worden we worden we ernaast verwacht, bij de Pacific, om daar gezamenlijk te eten.
Mijn aanvankelijke voornemen om met Ton vanuit Utrecht mee te rijden naar de hoofdstad, heb ik bij nader inzien gewijzigd, omdat Louis uit het verre Roermond helemaal alleen reist, wat natuurlijk ongezellig is, terwijl Ton al twee andere passagiers heeft. We besluiten dat Louis en ik vanuit mijn woonplaats IJsselstein samen reizen, waarbij de keus gevallen is op het OV.
Onze heenreis verloopt voorspoedig, al moeten we extra lang op de bus naar Utrecht CS wachten, maar als er eindelijk een komt, mogen we ook voor niets mee. Ik ben voldoende krent om dat op prijs te stellen. Zonder verder gedoe komen we in Amsterdam. Te bestemder plekke aangekomen zien we een behoorlijke rij staan.
Wij hoeven niet in de rij, omdat Ton Mackaaij alles van te voren geregeld heeft, maar we zien nog geen bekenden. Gelukkig hebben we de “vrijdag 20 december Kuifje in Amsterdam”-groepsapp. (Er zijn enkele leden die graag app-groepjes aanmaken. Zo ontdekten wij laatst dat er twee groepjes waren met dezelfde drie leden…).
Louis appt om 17.00 precies: “Wie is er al? En waar dan? Betty en ik zijn er.” Als reactie komen diverse berichten binnen: Maarten en Hugo zijn nog shoppen, de arme Jessy die helaas ziek is, meldt vanuit het verre Friesland dat haar vader in de Pacific zit, naast de Fabriek, waar Coen ook zegt te zijn. Dick heeft de show al gezien, maar heeft zich laten overhalen om straks mee te eten; hij zit nog thuis aan de thee. Ab appt vanuit de metro dat hij onderweg is.
Intussen in de Pacific hebben wij elkaar gevonden, maar het is hier een eigentijdse herrie met stampende muziekdreunen, waar ik me niet helemaal in thuis voel. De twintigers en dertigers in chique kerstkleding stromen binnen. Vele lange tafels staan voor hen gereed, het lijkt op een kerstdiner van het werk, dat gevolgd zal worden door een fijne disco. Gelukkig weet ik mij omringd door aardige Hergé Genoten en wij hebben altijd voldoende te praten, in dit geval in elkaars oren te toeteren. Dat ze hier mijn favoriete biermerk hebben, maakt veel goed. Ton komt binnen met zijn medereizigers en hij regelt twee bordjes met kaas en worst voor ons, we gaan immers voorlopig nog niet eten.
Frank belt me. Om hem te kunnen verstaan ren ik naar buiten. Zijn auto staat in de Q-park, maar hoe komt hij nou bij ons? Ik heb geen idee, ga weer naar binnen omdat Coen een vergelijkbare reis heeft afgelegd, die neemt mijn telefoon over en weldra is ook Frank in ons midden.
Maarten appt hoe laat zij aankomen en van Ab komt het verontrustende appje dat zijn tram al geruime tijd stilstaat. Een uur na zijn eerste bericht lezen we dat hij inziet het niet te gaan redden; hij gaat proberen thuis te komen… Dat is wel heel zuur!
De stapel jassen op de grond groeit desondanks aan. Dat deze van ons zijn, moge duidelijk zijn. (Met dank aan de intrigerende kleerkast van Leo!)
De laatste deelnemers sluiten zich buiten aan en zo gaan we de Fabriek in.
Jassen en tassen in een kluisje en we betreden de enorme fabriekshal, waar we niet lang hoeven te wachten.
Overal om ons heen worden bewegende beelden van de Kuifjeavonturen geprojecteerd, ondersteund door muziek. We lopen wat rond of gaan ergens zitten; het is redelijk druk, maar dat stoort niet omdat het zo groot is. Ik loop door naar achter en laat alles heerlijk over me heen komen. Ik vind het prachtig en kijk mijn ogen uit. Het is voor een visueel ingesteld persoon als ik een enorm plezier! En zijn de meeste liefhebbers van de schitterende Kuifjetekeningen niet visueel ingesteld?
Na een poosje ga ik op de trap zitten, zo heb ik ook mooi zicht. De enige verlichting komt van de geprojecteerde beelden, die te zien zijn op de vloer en op de wanden tot aan het plafond. We volgen de haai die van de ene naar de andere muur zwemt.
Tegen een achtergrond van de vliegveldbeelden die wij uit de albums kennen komt een enorm vliegtuig voorbij, helaas ben ik te laat voor een foto.
Ik maak foto’s en filmpjes om gedeelten nog te kunnen terugkijken. Er is heel veel te zien en het is werkelijk prachtig gemaakt. Het programma is te snel om.
Als het voorbij is, ga ik naar de uitgang, nog fijn nagenietend. Ik wil bij de kluisjes mijn tas en jas pakken, maar zie Frank nergens, met wie ik een kluisje deel. Hij lijkt bij de slimmeriken te horen die zijn achtergebleven in de fabriekshal. Zij pakken nog een stuk mee van de volgende voorstelling. Ik ga braaf naar buiten, zonder jas dan maar. De nablijvers in de Fabriek blijken geluk te hebben: er is voor ons gezelschap in het restaurant nog geen tafel beschikbaar. Het is een beetje een rommeltje, hier. Ondanks dat Ton alles netjes tevoren besproken heeft, loopt het hier niet heel soepel. We nemen wat te drinken en wisselen onze ervaringen uit. Het is altijd erg leuk om gelijkgestemden te spreken en te leren kennen!
Er wordt uiteindelijk in een betrekkelijk rustige hoek een tafel voor ons klaargemaakt, maar het omgevingslawaai gaat onverminderd door. Na een appje komen ook de nablijvers erbij, die blijken het hele programma nog een keer te hebben gezien! Frank brengt mijn tas en jas mee en met 15 mensen gaan we aan tafel.
Het is weer heel erg gezellig, het eten is lekker en het is al gauw laat. We nemen afscheid van elkaar en men waaiert weer uit naar allerlei uithoeken des lands. Louis en ik lopen naar het bruggetje waar we op de heenweg overheen gekomen zijn, maar dat is nu dicht. De volgende brug is een behoorlijk eind om; zo missen we net de bus; op de trein naar Utrecht moeten we 20 minuten wachten en in Utrecht zien we net de laatste bus naar IJsselstein voor onze neus wegrijden. Daar staan we dan, het is een uur ’s nachts; we moeten wat. We nemen een taxi en zijn dan vlot bij mijn huis. Louis stapt in zijn auto en is rond 3.00 thuis in Limburg. Alles bij elkaar was het geweldig, jammer dat Jessy en Ab er niet bij konden zijn. De reis was voor sommigen een beetje een avontuur, maar we hebben 2024 op een bijzondere manier heel gezellig afgesloten! Op naar 2025 met nieuwe avonturen met het Hergé Genootschap, al dan niet immersief!
Foto’s © 2024 Betty Koppelman, tenzij anders vermeld.
N.B. van de eindredacteur (Louis Versteeg): Tijdens de tentoonstelling zijn er door veel aanwezige leden, ook uw reporter, honderden foto’s gemaakt waarmee mooi weergegeven zou kunnen worden hoe immersief het avontuur was. Echter, vanwege de inhoud van deze foto’s zou het tonen hiervan op onze website te veel schade aan kunnen richten aan de goede relatie die onze vereniging heeft met Tintinimaginatio. Een zoektocht op internet met zoektermen als “kuifje immersieve avontuur le fabrique des lumieres” leveren een redelijke indruk op. Maar niet zo mooi als er bij zijn. Dus blijf opletten, wellicht wordt de show nog eens vertoond in ons land of een buurland.